پاورپوینت مفهوم انسان طبیعت معماری

پاورپوینت مفهوم انسان طبیعت معماری در 88 اسلاید به برسی طبیعت آموزگار انسان پرداخته است. شکل بدن انسان،منحصر به فرد بودن آن و هویت تشکیل یافته آن از بخشهای متمایز،به انسان اولین قانون ترکیب را آموخته است:وحدت در عین گوناگونی.استفاده از بدن انسان در طراحی چه آگاهانه باشد یا نه،ب خشی اساسی از تمام تمدنهای معماری،بدون توجه به دوره و زمان آنها را تشکیل می دهد.

پاورپوینت مفهوم انسان طبیعت معماری

• الگوهای معماری و طبیعت
• کوهها
• درخت
• شاخه
• گلها
• گل نیلوفر آبی
• معبد لوتوس
• ایده و الهام معمار
• حیوانات
• آب و معماری
• نور در معماری
  
• خلاقیت در معماری
• عجایب عدد هفت
• هندسه فراکتال
  

پاورپوینت مفهوم انسان طبیعت معماری

پاورپوینت مفهوم انسان طبیعت معماری

استفاده از خصوصیات بدن حیوانات در بسیاری از تمدنهای بشری،این قابلیت را برای معماران ایجاد کرده است تا از تقلیدی سمبلیک برای ایجاد ارتباط بین ایده های خود و ایجاد ارزشهای جامع استفاده کنند.صفات مشخصه هر حیوان و هر کدام از اعضای بدن آنها(بال،پنجه،منقار و…) در ساخت بناها به منظور دستیابی به قدرت جادویی استفاده می شده است.

آب و معماری

در همه دوران تاریخی معماران ما آب را در مجموعه های خود وارد می کردند و گنجینه ای از خصوصیات فیزیکی ، مذهبی و اسطوره ای را به خدمت می گرفتند تا معماری آنان از غنای بیشتری برخوردار باشد.

چنان که می دانیم نزد ایرانیان از روز گاران بسیار کهن آب مانند آتش مقدس بوده به گواهی اوستا و همه نامه های دینی پهلوی و بسیاری از نویسندگان یونان و روم  و خود همین هردوت ایرانیان آب و آتش را بزرگ می پنداشتند.

پاورپوینت مفهوم انسان طبیعت معماری

عجایب عدد هفت

عدد هفت عددی است که شاید مثل همه ی عدد های دیگر در نظر ما عادی جلوه کند اما نگرش ما وقتی متبلور می شود که خواص عدد هفت را بدانیم و ببینیم چه «هفت» هایی در زندگی ما وجود دارند و ما در گیر و دار زندگی ماشینی و با بی تفاوتی از کنار آن ها رد می شویم مثلا شاید جالب باشد که بدانیم، رنگین کمان دارای هفت رنگ است .عجایب جهان، هفت تا هستند که به عجایب هفت گانه معروفند.

واکاوی مفهوم انسان، طبیعت، معماری: فراتر از فرم، در جستجوی جوهر

مفهوم “انسان، طبیعت، معماری” یک سبک یا مجموعه‌ای از تکنیک‌های ساختمانی نیست؛ بلکه یک پارادایم فکری و یک جهان‌بینی عمیق است. این مفهوم، رابطه بنیادین میان وجود انسان، جهان طبیعی و محیط ساخته‌شده را بازنگری می‌کند و به دنبال پاسخی برای یک سوال اساسی است: معماری چگونه می‌تواند به جای جداسازی انسان از طبیعت، به ابزاری برای آشتی و یکپارچگی این دو تبدیل شود؟ درک این مفهوم، نیازمند عبور از ظاهر و فرم و رسیدن به جوهره‌ای است که در آن، ساختمان دیگر یک شیء بی‌جان نیست، بلکه یک واسطه‌ی زنده در گفتگوی دائمی میان انسان و طبیعت است.

دیالکتیک جدایی و یکپارچگی: دیوار به مثابه مرز یا غشاء؟

در تفکر سنتی، معماری اغلب به عنوان پناهگاهی در برابر طبیعت تعریف شده است. دیوار، نماد اصلی این تفکر است؛ مرزی قاطع که درون را از بیرون، و فضای امن انسانی را از دنیای وحشی و غیرقابل کنترل طبیعت جدا می‌کند. این دیدگاه، ریشه در تقابل تاریخی انسان با طبیعت دارد. اما مفهوم “انسان، طبیعت، معماری” این دوگانگی را به چالش می‌کشد. در این پارادایم، دیوار دیگر یک مرز جداکننده نیست، بلکه به یک “غشاء نیمه‌تراوا” تبدیل می‌شود؛ پوسته‌ای هوشمند که به نور، هوا، و چشم‌انداز اجازه ورود می‌دهد و ارتباطی کنترل‌شده و معنادار با محیط برقرار می‌کند. این تغییر نگرش، از یک ایده فلسفی کلیدی نشأت می‌گیرد: انسان جزئی جدایی‌ناپذیر از طبیعت است و سلامت روانی و جسمی او در گروی حفظ این پیوند است. این همان ایده “بیوفیلیا” (Biophilia) یا طبیعت‌دوستی ذاتی است که زیربنای مفهومی این گفتمان را تشکیل می‌دهد.

سه نقش مفهومی طبیعت در معماری:

برای درک کامل این مفهوم، باید طبیعت را در سه نقش کلیدی که برای معماری ایفا می‌کند، بشناسیم:

1. طبیعت به مثابه الگو (Nature as Model): این نقش در مفهوم “بایومیمیکری” (Biomimicry) یا زیست‌تقلید تجلی می‌یابد. در اینجا، طبیعت یک منبع بی‌پایان از راه‌حل‌های طراحی است که در طول میلیون‌ها سال تکامل، بهینه‌سازی شده‌اند. معماری با مطالعه ساختار یک استخوان، الگوی رشد یک گیاه یا سیستم تهویه یک تپه موریانه‌ای، می‌آموزد که چگونه با حداقل مصالح و انرژی به حداکثر کارایی و استحکام دست یابد. در این دیدگاه، معمار شاگرد طبیعت است.
2. طبیعت به مثابه بستر (Nature as Context): این نقش به مفهوم “روح مکان” (Genius Loci) اشاره دارد. یک ساختمان نمی‌تواند یک فرمول تکراری باشد که در هر کجای جهان کپی شود. معماری مفهومی، عمیقاً به زمینه و بستر خود وابسته است. شیب زمین، مسیر حرکت خورشید، جهت وزش باد، پوشش گیاهی محلی و فرهنگ منطقه، همگی عواملی هستند که باید فرم، جهت‌گیری و مصالح ساختمان را شکل دهند. معماری موفق از دل زمینه خود می‌روید و با آن یک کل واحد را تشکیل می‌دهد.
3. طبیعت به مثابه تجربه (Nature as Experience): این عمیق‌ترین لایه مفهومی است. هدف نهایی، نه فقط کپی کردن فرم‌های طبیعی یا سازگاری با اقلیم، بلکه بازآفرینی تجربه حسی و روانی حضور در طبیعت است. بازی نور و سایه که از میان شاخ و برگ درختان می‌گذرد، صدای آرامش‌بخش آب، حس کردن نسیم بر روی پوست، و تماشای تغییر فصول از پنجره، همگی تجاربی هستند که معماری می‌تواند آن‌ها را قاب بگیرد و به بخشی از زندگی روزمره تبدیل کند. اینجاست که معماری به ابزاری برای ارتقای سلامت روان و کیفیت زندگی بدل می‌شود.

نتیجه‌گیری

مفهوم “انسان، طبیعت، معماری” در نهایت یک دعوت به بازنگری در ارزش‌هاست. این مفهوم از ما می‌خواهد که از معماری “خودمحور” که تنها به دنبال خودنمایی فرمی است، به سمت معماری “بوم‌محور” و “انسان‌محور” حرکت کنیم. جوهر این مفهوم، درک این نکته است که بهترین محیط برای زندگی انسان، محیطی است که در آن مرزهای میان درون و بیرون، ساخته‌شده و طبیعی، به شکلی شاعرانه در هم محو شوند. معماری‌ای که از این مفهوم سرچشمه می‌گیرد، تنها یک سرپناه نیست، بلکه مکانی برای رشد، آرامش و بازیابی پیوند گمشده ما با جهان طبیعی است.